In een van de blogs op deze site staat de vraag wat nog jou, in dit geval dus mijn, beweegredenen om hard te lopen zijn.

Mijn eerste poging (ik denk 1997) om te gaan hardlopen was een weddenschap, een 5 km wedstrijd, de City Pier City. Dit was ook om indruk te maken op mijn toenmalige vriend (nu nog steeds mijn partner trouwens). Het waren 5 zware kilometers en na de wedstrijd was het ook wel gedaan met het hardlopen.

Poging nummer twee (ongeveer 1999-2000) was om meer aan mijn conditie te werken. Met als uitdaging de volledige City Pier City. Maar ik van wisselde van baan en daardoor was het niet meer mogelijk om met mijn loopmaatje te lopen. De CPC heb ik toen ook niet gelopen. En door mijn nieuwe baan werd het lopen ook op de lange baan geschoven.

Poging nummer drie (2002) was het moment dat ik besloten had om te stoppen met roken. Het was een serieuze poging om te stoppen met roken en uit onderzoek had ik gelezen dat het onvermijdelijk is dat je aankomt als je stopt met roken. Niet de tig kilo’s waar iedereen het over heeft maar maximaal 2 tot 3 kilo omdat je stofwisseling nu eenmaal wijzigt. De overige kilo’s komen er aan door het zoeken van een vervanging van de sigaret in eten. Maar als ik zo kon stoppen met roken vond ik dat prima. Maar om al die kilo’s te voorkomen vond ik het verstandig om weer met lopen te beginnen.
Gelukkig kreeg ik toen al vrij snel een loopmaatje en werden we enthousiaste lopers met als doel de zevenheuvelenloop.

Dit was in 2002 en in 2013 loop ik nog steeds.

Maar waarom loop ik nu dan nog? Ik heb geen loopmaatje meer, ik hoef ook niet meer te stoppen met roken en de zevenheuvelenloop heb ik zelfs al diverse mailen gelopen.

De niet-lopers zullen dit niet begrijpen maar ik vind lopen leuk. Ik weet niet of ik van een echte verslaving kan spreken maar lopen hoort voor mij wel bij het dagelijks leven. Ik loop niet elke dag, maar probeer vier keer per week te lopen. Voor mij is niets is zo rustgevend als lopen. Je hoofd weer leeg en uiteindelijk nergens over nadenken. Lopen totdat er weer rust in je hoofd is.
Misschien is lopen wel mijn therapie…