Nadat ze vorig jaar de boel op het laatste moment hadden afgeblazen, was er dit jaar toch weer een Bommen Berendloop. Voor de niet-Groningers onder ons. Bommen Berend was de bijnaam van de Bisschop van Münster, Bernhard von Galen. Op 28 augustus 1672 zijn de Groningers bevrijd van de troepen van dit heerschap en dit vieren we nog jaarlijks, sinds enkele jaren ook met een wedstrijdloop. Een halve marathon als langste afstand. Een tien kilometerloop, een vier mijl en twee afstanden voor de kinderen.

Het weer was dit jaar goed. Dat wil zeggen, het was mooi weer. Voor de lopers was het een pittig temperatuurtje. Een licht oostelijk briesje, daar moesten we het qua verkoeling mee doen. Het parcours bood weinig schaduw, het zou een knus-gezellige tocht worden.

Ik had wat meer kilometers in de planning dan een halve marathon, dus mijn hardlooptocht begon in Eelde richting de atletiekbaan van Groningen Atletiek, waar de start is. Het parcours van de halve loopt praktisch langs Eelde, dus al vrij vlot liep ik het asfalt al warm waar ik zometeen ook weer overheen zou draven. Eenmaal aangekomen in Groningen, snel startnummer opgehaald, camelbag afgedaan en richting start.

Om exact 2 uur gingen we van start. De spieren waren al goed warm, ik had er al 10km opzitten, dus we konden direct volle bak aan de gang. Aangezien ik ook nog terug moest rennen, was het verstandiger van niet, dus met de rem erop begonnen aan de halve marathon. Tempo 5:30, lekker door-dieselen.

Het parcours was geheel anders dan twee jaar terug. Toen was het een herhaling van stukken asfalt. Steeds in tegengestelde richting van elkaar lopen. Weinig inspirerend en dat was goed aangepakt. We liepen nu door het gebied van Natuurmonumenten nabij het Eelderdiep. Het gebied is de laatste jaren sterk veranderd en wordt nu gebruikt om overtollig water in te kunnen ‘parkeren’ in tijden van wat minder zonnig weer als tijdens deze tocht. Met de wind in de rug (warm) en de zon op het hoofd (ook warm) liepen we richting Peize. De kilometers vlogen onder de zolen door en af en toe maakte ik nog wat tijd om een stukje te filmen.

Er waren drie waterposten verdeeld over het parcours. Op zich genoeg, zelfs zonder water kun je die 21 kilometer makkelijk wegharken, maar het was dermate warm dat nu de waterposten lang op zich lieten wachten. In de geest van de wedstrijd was ik mijn rem-erop-strategie ook een beetje vergeten en mijn horloge gaf op gegeven moment aan dat ik 4:30/km aan het lopen was. Dat moest toch anders! Ik liep iemand achterop die een 5:10 tempo aanhield en daar heb ik me bijna tot het eind aan gehouden.

Het laatste stuk traject loopt door het Groninger Stadspark en vervolgens de atletiekbaan op, waar nog 1 rondje (leuk voor het publiek) rondgedraafd moet worden. Uiteindelijk loop ik de halve in 1 uur en 52 minuten nogwat. Flesje drinken, medaille, tas ophalen, nog wat bekenden binnenjuichen, praatje maken en vervolgens weer terug naar huis. Nog 10 kilometer voor de boeg. Ik had uitgerekend dat ik op ongeveer 39 kilometer uit zou komen vandaag. Lekker weer door de onlanden teruggerend (goed ingelopen asfalt inmiddels) en bij 38 kilometer schiet mijn kilometertijd opeens omhoog naar bijna 6:00/km. Het lampje gaat een beetje uit. Toch een beetje te hard gegaan op de wedstrijd. Ik geef mezelf een verbale trap onder mijn kont en weet er nog 5:40 uit te persen, maar qua looptechniek, voor zover überhaupt aanwezig, is er niet veel van over. Met de elegantie van een zwanger nijlpaard ploeg ik de laatste kilometers door. Uiteindelijk kom ik, door wat omwegen, uit op 44 kilometer.

Waarom zover, vraag je je dan af. Op zich is 21 kilometer al een leuke afstand. Nou, ik heb in mijn hoofd gehaald dat ik de korte afstand bij de Run van Winschoten eens wil proberen. Dat is 50 kilometer. Als voorwaarde had ik voor mezelf gesteld dat ik dan een tocht van 40 kilometer moest volbrengen zonder echt kapot te gaan. Dat was bij deze gelukt, dus de inschrijving van de Run kan ik nu aan mezelf verkopen.

Tot snel,

Robert Jan